Belki de Hiç

sanma ki
göç edersin bir gün
ta ki ölüm bile terk ederken şehri, hani o varoşlarına kurulan yeni mezarlara

sırtına yüklenirken tabutun
ve acıtırken omuzlarını birkaç yoldaş
yükümde sen,
uzaktan bakarken cansız bir bedenin çaresizliğine
hani ruhum sevişirken hala o kayalıkta avuçlarınla

gözlerinin rengini değiştirirken
en son elâyı saklayıp içime, mavi bir bulut kümesinde belki
belki Zühre'nin nefes mesafesine saklanırken tanrıdan, çalınmasın diye yanıtsız sorgularda

kurşunlayabilirsem melekleri eğer
eğer firarı varsa gökyüzünün
daha yukarı
daha da sarp boşluğa

mahpusluk olsun dilerse adı
sûr ötene kadar aç ve sefil ve bekleyip kıyameti
arayıp seni o korkunç kargaşada

avuçlarımda gözlerin
son defa koklayıp iliştirirken o çukurlara
yine bakarken bana öyle
bugün gibi

belki bin yıl sonra
belki hiç ...