Belki de O zaman Bu zamandır Tamara

Yamandır deli rüzgarı bu şehrin Tamara

Esti mi savurur saçlarını yamacın

Öyle okşar ki sesini tozun-toprağın

Ne yaprağı kalır, ne çiçeği ağacın...

Sen orada kendi şehrinde, gözlerinde yaş

Ben burada kendi şehrimde, kalp kıran koca bir taş

Say ki bir kış beyazı, camda unutulmuş bir akşamsefası

Bir deniz, bir nehir, bir okyanus misali gidip, gelen

Kendi halinde akan durgun bir su ya da

Koca şehrin ana kucağı, dağını örten sis perdesi

Belki de akla ziyan gizli bir his...

Konuş, anlat yalnızlığın ritmik hareketini Tamara

Öğrenelim birlikte, nasıl söylenir unutulmuş şarkılar

Ne senin şehrin, ne benim şehrim incinsin susmaktan

Sen taş at denize düşsün, dalga dalga aşk yaysın

Ben taş atayım toprağa düşsün, umuda yoldaş olsun...

Ne bensiz, ne sensiz sarılır artık bu şehrin yarası

Gel gidelim bu dünyadan Tamara

Bırakalım her şeyi ve artık "hâlâ aşka zaman var" demeyi

Kabul edelim ki yenildik, başaramadık el ele tutuşmayı

Hayat çok kısaydı, çok yalan

Ve de karanlığın karşısında hep suskun kalan...

Boş verelim bu dünyanın maskesini, cilasını

Sen hayali güller topladın farz et, taşla toprak arasından

Ben çılgın sesler devşirdim şehrimin gürültüsünden

Kim bilir; belki de ödül alırız ikimiz birden, göğün yıldızlı karnesinden

Ve kim bilir belki de "o zaman, bu zamandır" deriz Tamara

Pekiyilerle uğurlanırız, yalnızlığın bitmeyen senfonisinden...

ANKARA/7.7.2019