Belki Sevmek Kendinden Vazgeçmek

belki hayallerin hayallerime dolanmıştır..
elin elime,
belki yüreğine..
belkide başkalarının film şeritlerinden geçiyoruzdur
biz biz değilizdir belkide..
başka yalnızların rollerine çelme taktığımışızdır
ben o sanmışımdır seni
belki sende beni..
kim bilir belki başka bir istasyon,
başka bir otobüs durağı,
başka bir hercai yürek
belki bazen yüreğe bile yok gerek..
bazen sadece yürümek gerek belki..
öylece beklemek
ivmeyi koruyabilmek
tâki bir densiz gelip nedensiz nedenlerini yalnızlığa nakşedenedek.
diyorum ya belkide sabretmek gerek
belki olabildiğince yüzmek
belki geri dönmek
belkide boğulmak gerek..
zaten bir kere ölmeyince, öyle beylik laflara yok gerek
ölmeden ahkam kesmek, jileti diline dolamış bir sokak köpeğinin havlamasından farsız olsa gerek..
belki bazen köpek bile olmak gerek
yağmurlu bir sonbahar sabahı evinin kapısının önünde pusuya yatmak mesela
mesela yalnızlığının camını tıklatmak, sen henüz hülyalara dalarken seni özlemek
belkide bir seviyorumla yetinmek gerek..
kimileri belkilerle kurduğu hayatlara aşk diyor..
bense..
ben aşka; boğazına doladığın o mavi fuları bile kıskanmak diyorum
ama işte, yinede diyorum ya belki
belki sadece kıskanmak,
kısıtlamak,
düşlemek,
yokluğunun soğuğunda üşümek yetmez..
belkide daha fazlası gerek..
papatyalardan medet ummak gerek belkide
bir sevmiyora, bir ömrü vermek gerek..
seyri alem, devri hüsran bu zamana aldanmadan sevmek gerek mesela
tozlu rafların mazi kokan kitapları misali eskiyi sevmek
eskisi gibi, eskimeden öylece sevmek gerek belki..
ama bazen sevmekle de yetinmemek gerek
mesela kabullenmek
tuzlaya tuzlaya yarayı sevmek yerine,
sendekinin ben olmağımı kabullenmek gerek..
aşkı koynunda değil, kalbinde saklamak gerek.