Bembeyaz Masumiyet

Yüreğin mevsimi olmaz,
Yaz günü kar yağar
fırtınalarda kaybolursun,
Kış günü Güneş açar,
Baharın tazeliğiyle buluşursun.

Bir de bakmışsın ki !
Pamuklara sarılı bembeyaz masumiyet,
Kristal boncuklarla donanmış,
Bir peri masalı diyarında gezinir misali,
Dans ediyor,
Özgür ve mağrur .
Ahenk ve intizam başrolde,
Sevgi pıtırcıkları olmuş,
Yeryüzüne doğru yola koyulmuş,
Eşsiz hassasiyetleriyle,
Tane tane , yumuşacık.

Kırmadan,incitmeden
Tanışmışlar insanoğluyla.
Soğuk geçmiş tanışma faslı.
Tek kelime edemeden,
Donakalmış yeryüzü.
İliklerine kadar buz kesmiş .

Karıncalar kışlık evlerine çekilmişken,
Leylekler çoktan göçmüş.
Yapraklar, toprağın koynunda hazırolda beklerken ,
Sular coşmuş ,
Deli akan ırmaklara karışmış.
Bembeyaz battaniyesi üstünde
başı dumanlı dağlar,
daha bi heybetlenmiş.

Ama birde ne görsün!
Tabiat ananın kucağı ,
İnsanoğlunun hışmına uğramış.
Kirlenmiş , kirletilmiş,
Hırpalanmış, hor görülmüş.
Değerler kaybolup gidince,
Bembeyaz battaniye çaresiz,
Kahrından eriyip sular sellere karışmış.
Çağlayanlar olup ,
Dağların bağrını delmiş.
Çare arayan biçarenin gözyaşları,
aktıkça akmış.
Hiddetlendikçe daha da bir kabarmış,
Ama yüreğindeki sessiz çığlık,
Beyazlığın simgesi masumiyeti
Yeryüzünün her bir köşesine indirmiş,
Dağlara taşlara yazmış ,
Kuşlara haber edip uçmuş,
Çiçeklerin tohumları olup,
Arılarla taşınmış.
İnsanoğlunun yüreğine yer etmeyi başarıp,
Minicik ama ;
yüreği zengin kalplerde
sonsuza kadar yaşamış.