Ben Anayım

ben her bahar
umut doğarım
arılar henüz çiçek tozuna çıkmadan
yeşil bir tırtıl sıyrılır kozadan
kendim sanırım
sel almıştır umudu
vurgun yemiştir yürek
mavi kubbeye yakarır
yeryüzüne kanarım

zehir zemberektir diye tadı
dilimden akan öfkemi
şekerkamışına mı sarayım
tunayım ben sunayım
bire kırk veren başaklar kadar
bereketli değilim belki
umut düşer can evimden
od düşer
hasret pişer
sizin varsa
benim de var sevdiğim
ne olmuş yani
ama ben
anayım

hiç geçtiniz mi sizler
benim küçük şehrimden
çocuk için gülümsemek
pamuk şekeri demek
mateme bürünse de gece
siyah tülleri aralar
ayın iki yakasına yapışır
hüznü indiririm göklerden

sunayım ben tunayım
tükendikçe güzellikler
inadına doğururum ki
yeniden tutunayım
b e n a n a y ı m