Ben Artık Hep Ölcem

kafamın içinde kıvrılıp uyuyan bir ruh var
grinin sessizliğinde, çıplak
ben artık hep öl'cem
üfledim alnımdaki mumu
dışıma hiç olacağım
içime uçurum
bir tek gülüşünde güneşleneceğim


fısıldayan fırtınalar kopuyor günün bir yerinde
duymayacağım, seslere döndüm sırtımı
bir ney yanıyor gözlerimde
ensemde uzun bir isyan
Allahım beni affetme!



birileri boşlukları mosmor dolduruyor
iblisin kokusu var sobelenmiş bulutlarda
rüzgâr, güçlü rüzgâr
bütün mutlu fotoğrafları alıp kaçmış
masumiyet, çaresizlikle ölen
tüm dirilerle bembeyaz gömülmüş
inşaatı bitmemiş gövdelerin derinlerinde korku
yaşıyorlar kıpkızıl
ben hep öl'cem
ama dur
bedenine yakın olsun kavruk coğrafyam
gördüğüm herşey sen ol
korkmayacağım
efsaneleşecek ölümsüzlüğüm
kimsesiz bir şiirin kafiyesine benziyor yüzüm
gaddarlanmış çıkmaz sokaklardan kaçtım
en tanıdık rediftir ömrün
sükut, yalnız orada
şimdi onurluca ağlayabilir
çocuk duruşum...