Ben Bu Hayatin Arta Kalaniydim

Oturdum küçük bir çay bahçesine:
''-Hey garson,bir çay alabilir miyim?''


Amaç şiir yazmaktı
Ama bu sefer sana değil
Seninle ilgili hiçbir şey anlatmayacaktı
Ne sana olan sevgimi,ne ayrılığımızı
Ne sana olan özlemimi,ne aşkımızı
Veya
Buna benzer bir sürü kelime yığını...


Mekan yalnızlığa mahkum bırakmamalıydı
Sensizlikle karşılaşmamalıydım
Belki başkaları olunca çıkmazdı karşıma
Yoksa seni yazardım...


Laf işte bendeki de
Sensizlik hiç bırakır mı peşimi?
Yapamadım işte
Kalbime öyle bir kazımışım ki seni
Kahretsin yapamadım
Yine seni yazdım,
Yine seni...


Ne gece bıraktın bende nede gündüz
Giderken herşey gibi onları da aldın yanına
Ben şimdi senin gözlerini kime,neye anlatacağım?
Seninle olan hayallerimi ne zaman yaşayacağım?


Offfffffffffff
Yine soru işaretleriyle donattın beni


Ben bu hayatın arta kalanıydım
Sayende ondan da kalmadım...


Bırak dinsin yağmurlar
Sırada daha gözyaşlarım var
Hadi ağlat beni
Belki seni yazar gözümdeki yaşlar


Hani ayaz akşamlarda
Kırağı düşer ya adamın şakaklarına
Sensizlikle her başbaşa kaldığımda
Her bir damla sel olduğunda
İşte ben aynen böyle üşüyorum...


Şimdi...
Senden kalan acı hatırayı
Kimsenin ulaşamayacağı bir yere kaldırıyorum
Kalbimin en derinlerine atıyorum
Ve
Üzerine kocaman bir kilit takıyorum




SONSUZA DEK HOŞÇAKAL...


///Şiirime o güzel sesiyle can veren HAMİT AYDOĞMUŞ abime çok teşekkür ederim///