B/en Ço(cu)k Ben

Çığlığı düştü çocuğun,
p/akça saraylı kirli pazarlıklı sağırlar şehrime
Sen,
benim gizli gizli pembe düşlerin saçlarını ördüğüm sitemli gecelerime gelme.
Sözcüklerimde üşüyorsun çocuk,
uçurtma avcılarının rengarenk kuyruğunu zincirlerle tutsak ettiği bu güneş ülkesinde...
Sen,
benim lal olmuş menevişleri sökülen bahçeme üşüşen kelebeklerin,
soğuk topraklara düştüğünü uzaklardan da olsa görme.
Bakışlarında vurgun yemiş masumiyet çocuğum,
şehvetin kör denizinde
Sen benim de,
kalabalık yalnızlıkların tam da orta yerinde vurulduğumu hiç bilme.
Ve sen çocuk,
hep saklandığın oyunun büyüsünde asla büyüme!