Ben Hasreti Gözünden Tanırım

Ben hasreti gözünden tanırım
Üşütür, sızlatır, kemirir uykularını adamın
Neyin var neyin yoksa alır elinden
Kimin var kimin yoksa alır
Koyar yerine ağzı bozuk bir geceyi
Hatıraları koyar
Gülüşünü koyar
Saçlarının ucundaki o nazende kıvrımları
Kızınca gözlerine düşen o hırçın kaşlarını koyar

Ben hasreti gözünden tanırım
Nefesin ağırlaşır
Uğuldar durur kulağın
Kevgire döner üstündeki ten
Çıkamazsın yataktan kolay kolay
Yalnızlığı örtersin üstüne
Hele bir de şarkı açarsın el mahkum
'O bizim kavuşmalarımız, mahşere kaldı'
Her gecen mahşere döner,
cehennemden kor düşer yanaklarına
Öleyim şimdi dersin
Ama ölemezsin, iyi mi
Canın çıkar her gece tekrar tekrar
Ve çıkar ruhunda çıban yarası
Ne yana dönsen batar acısı
Ben hasreti gözünden tanırım

Ben hasreti gözünden tanırım
Sevda masallarında rol biçmez sana
Aşıkları görürsün kalabalıklar içinde
Her yere serpilmiştir sen göresin diye
Seni kıskandırmaya çıkmışlar sanarsın
Herkes daha çok sarılır aşkına sen bakarken
Herkes daha çok sever
Herkes daha çok mutlanır ve sen kalırsın
Kalırsın bir başına, ayak uçlarına bakarsın
Kainatın tek yalnızı sanarsın kendini
Yine düşer gözlerine hatıra defterin
Yine hava soğur, yine üşürsün
Hasret yolunu gözler evin penceresinden
Bekletme onu, dön evine artık
Üşüme, haydi sarsın seni yalnızlık

Ben hasreti gözünden tanırım...