Ben Kaybettim

Ben kaybettim…

Bazen bir insanı değil, kendimde tutmaya çalıştığım o eski hâlimi.

Güvendiğim yanımı, kolay affeden tarafımı, sabırla susan iç sesimi…

Ben aslında en çok kendimi kaybettim;

kimse fark etmedi ama içimde sessiz bir deprem oldu.

Yıkılan enkazın altında kalan hep bendim.

Bir zamanlar güçlü olduğumu sanırdım;

bir sözle dağılır mı insan,

bir bakışla çöker mi omuzlarım diye düşünürdüm.

Meğer kaybetmek sadece elinden alınan şeylerle değil,

kalbinde kök salıp sonra çürüyen umutlarla oluyormuş.

Ben de o umutlara tutunurken kaydım,

düştüm, sessizce kaybettim.

İçimde bir yer vardı, kimseye söylemediğim.

Orada sakladığım cümleler,

içimde tuttuğum bağırışlar…

“İyiyim” demeyi öğretmişlerdi bana,

ama kimse “iyiliğin de biter” dememişti.

Ben iyiliğimin bittiği yerde kaybettim zaten.

Kaybetmek bazen bir insan değildir;

bazen bir tebessümün solmasıdır,

bazen gözlerinin eskisi kadar parlamamasıdır,

bazen kendine bile yabancılaşmandır.

Ben aynaya baktığımda tanıyamadığım yüzümde kaybettim.

Ne kadar uğraşırsam uğraşayım,

kimseye anlatamadığım kırgınlıklarım vardı.

İçimde ne çok kelime birikti…

Ama sustum.

Sustukça da kaybettim.

Belki de en çok susmak kaybettirdi bana.

Yine de bir şey öğrendim:

Kaybettim diye bitti sanıyorsun ama bitmiyor.

İnsanın kendine dönüşü de kaybettiği yerden başlıyor.

Ben kaybettim, evet…

Ama her kayıp bir iz bırakıyorsa,

ben o izden kendime bir yol çizerim.

Yeniden bulurum kendimi,

yeni bir ben yaratırım,

yıkıldığım yerden bir daha, daha sağlam kalkarım.

Çünkü bazen kaybetmek, insanın yeniden var olmasının sessiz bir başlangıcıdır…!