Ben Küskünüm Feleğe

Bana sabret dediler…

Ama kimse, sabrımın kaç parçaya bölündüğünü görmedi.
“Geçer” dediler,
ama her geçen şey beni içimden biraz daha götürdü.
Yüzüm gülsün istediler,
ama kimse “neden ağlıyorsun?” diye sormadı.

Ben küskünüm feleğe.
Çünkü ne zaman içimden “bu sefer iyi olacak” desem,
hayat elimden tuttuğu her şeyi tek tek geri aldı.
Hep geç kalanlarla,
hiç gelmeyenlerin arasında bir ömür ezildim.

Beni güçlü sananlar oldu,
o yüzden hiç sormadılar nasıl olduğumu.
Çünkü bu dünya;
yıkılmışı değil, yıkılmamış gibi yapanı alkışlıyor.

Bir tebessümle örttüm içimdeki mezarlığı.
Kimse bilmedi…
Gözlerim gülerken ruhumun cenazesini kaldırdığımı.

Ben küskünüm feleğe.
Çünkü herkes geldiği gibi gitmiyor bu hayatta…
Bazıları, seni sende bırakarak gidiyor.
Bazıları gitmiyor bile,
ama zaten hiç kalmamış oluyor.

Ben kimseye “kal” demedim.
Ama içimden her gidişe “biraz daha kalsaydı…” diye fısıldadım.
Bir tek ben duydum o sesi.
Bir tek ben ağladım,
susarak.

Sevdim,
ama sevgi dediğim şey beni sarıp sarmalamadı.
İnandım,
ama inandığım her şey önce içimde yandı, sonra dışımda küle döndü.
Bir gün bile gerçekten “anlaşıldığımı” hissetmedim.
Sürekli ya yanlış anlatıldım,
ya da hiç dinlenmedim.

Ben küskünüm feleğe…
Çünkü ben yaşamadım aslında;
sadece dayandım.
Sadece sustum.
Sadece geçsin diye bekledim…
ama hiçbir şey geçmedi.

Ve sen!
Eğer bir gün bu satırları okursan,
bil ki seni severken kendimden vazgeçtim.
Kendimi unuturken seni ezberledim.
Ama sen…
hiçbir gün beni gerçekten bilmedin.

Sen gülümserken ben ağlıyordum.
Sen susarken ben çırpınıyordum.
Ve sen gidiyorken ben hâlâ sana gel diyordum…
içimden.
Ama duymazdan geldin.
En son ben de sustum.
Ve bu sessizlik sana değil…
kendime bir yemin oldu.

Ben küskünüm feleğe…
Ama artık ne dua ediyorum,
ne dilek diliyorum.
Çünkü benden alınan her şeyin ardından
artık içimde “istemek” duygusu da öldü.

Bu dünyada en çok kendimi aradım…
ama hep başkalarını buldum.
Şimdi artık kendime dönüyorum.
Yaralarımla, eksiklerimle, suskunluğumla…

Ve biliyor musun?
Belki hâlâ yalnızım,
ama en azından bu sefer kendime aitim.