Ben Mi Yağmur Mu?

yağmur yağıyor kente
ıslaklığım bundan
yağmur yağıyor kente
gözlerimde hiddetsiz isyan
hüzün yağıyor kentime
gözlerim,
yağmur,
hazan...

buram buram yanık kokusu bu
uslanmakta toy
ıslanmakta üstün gönlümde
egomu esbab göstererek
nârâlar üflüyorum kente
ücra bir muhitin
en ücra köşesinde
bir çift gözün
hıçkırıkları tırmalıyor kulaklarımı
isyan kusuyorum duvarlara
soğukluğunun ürpertisine hasretle
usanmaksızın sarılıyorum
her bir cansız betona
nârâlar söverek
bir katre de ben yağıyorum

arşın gözyaşları süzülüyor
ben, yağmur yağıyorum
bir sen oluyor
bir ben ölüyorum
canlı betonlardan kaçarak
cansız betonlarda mesken tutuyorum
bir şehir
bir ben ağlıyorum

bıkmaksızın sorarlar seni
ki ben bile tek kişilik dünyamda
anımsayamam ismini
şehirde cılız ayaz
sen yakıyorsun beni

bir son silüetin
bir ismin kalır aklımda
nem varsa hatıramda
tutuşmaz ateşin ucunda
çaresizliğin yerleşkesini kustuğum
bir tomar şiir avucumda
hıçkırıklarım gökgürültüsüne bürünmüş
şehrin tepe bucağında

merak eder dururum
kenti sele boğan
ben miydim yağmur mu?
gökten usanmaksızın yağan
ben miydim yağmur mu?