Ben Rüzgâr mıyım Anne

dün tarihlerin buz tutmuş gözlerinde kırıldı aşk
köşebaşlarında hüznü giydim akşamüstlerine
sanki inadına yürütüp ayaklarımı
dağın eteklerine ateş yaktım
mor heceli sözler demlendi ısınan kalbimde
aynalarda ruhuma sığamayan yaşam ölü bir dil
sanıyorum hep kendimi uçurumlarına çekiyor
belleğinden boşaltıyor ayaz cinnetleri boşluğuma
varlığım bu telaşlarda törpülenirken
ezber ettiğim günahları duvarlara işliyor
ürperen günler...



ve görüyorum
beyaz düşün hüznü susmuş güneşlerimde
uyanmış gürültülü gölgeler siyah damarlarımda
kuş çığlıkları taşımış ismimi saklı denizlere
sızlayan karanlıklarda yalnız bir dalım
düştü toprağın bağrına tenimden kan
atlassız kaldı dalgasız şehirlere şiirler
içinden geçtiğim bir zamanlara ağladım/
ağladığımı gören çocukların yüzleri ben
baktıkça gülüşlerine uzaklara nokta gibi
kayboldular...


-neden ellerime gelmiyorlar
ben rüzgar mıyım Anne

maviden öüme düşerken bulutlarla oyun oynadım bir kere-


ay sallandıkça fotoğraflarıma
son mevsimlere büyüdü yalnızlık
yoksul anıların sevinci kirlendi göğsümde
yollara sis bırakan kamçılı hikayeler
dürdükçe sancılı suçlarımı bilinmez gecelere
biraz daha fazla eskidim
burkulmuş duygularım gizli gizli soludu vedaları
yine de bedduasız tebessümler ettim
her gidişlerin arkasından


-ben öldüm ötekiler gibi Anne
şafaklardan sabahlarım silindi-


şimdi küçük pencerelerde
göçebesiz iklimlerimin tozu
keşke rüzgar olup açılabilsem
yalansız umutlara...

...