Ben Şahrut

'İlki, sona bağlayan bir baharın piç kalmış çocuklarıyız biz.'


Senin hiç bilmediğin bir yerden yazıyorum bu satırları,
Hiç görmeyeceğin bir yerden...

Bugün günlerden yok,
Benim adım hiç...

Yaftası üzerinde duran bir aşkın,
Ortasını deşiyorum ellerimle...

Karanlığın göğsünü delen bir ışık,
Fırtınaya inat çırpan bir çift kelebek...

Her yer ateş!

Yüzülen derimin,
Sıyrılan ruhumun hesabı yok...

Yetişemiyorum dualı kapıların ardına,
Küflü küfürleri savuruyor dilim...

İki ayrı coğrafyanın buluşamayan barışındayız şimdi,
Ve sen göğsünü siper eden çocukların çığlığını göremeyecek kadar aciz...

Yazımda,
Kışımda,
Baharımda,
Efsun!

Ben;
Alamut kalesinin içinden süzülen nazlı Şahrut!

Akıp gidiyorum...

Tut beni!