Ben Seni Özlerken Kulağın Çınlıyor mu Sevgilim

perdemin arasından sızıyor yokluğun yatağıma
yüzüme sen çarptığım sabahlar aklıma geliyor
gözlerimi açtığımda biraz kanıyorum
günaydın sevgilim deyişlerin çınlıyorum kulağımda
soluma ağrı gibi saplanıyorsun
geçmeyeceğini ve gelmeyeceğini biliyorum

artık alıştım
her sabah yanağımdan süzülen yaşlara
yokluğunun üçüncü sonbaharı bu
biraz eksildim biraz da unutkanım son zamanlarda
ayakkabı bağcıklarım hep dışarıda yürüyormuşum
öyle söylüyor dostlarım

ben seni özlerken, kulağın çınlıyor mu sevgilim?
adını anmıyorum aslında
ananlara da sessiz olun içim acıyor diyorum
beni pek anladıklarını zannetmiyorum
öyle olsa senin adını sıradan bir cümle içine almazlardı
senden bahsederken biraz yüzleri gülmeli
biraz da kasılmalılardı
yoksa aşk kendinden utanmaz mıydı?

çayımın soğuduğunun farkına varmadan bir yudum alıyorum
içim geçiyor sık sık nerede ve kiminle olursam
mevzu bahis, ayrılık
siz diyorum, siz hiç unuttunuz mu sesinizi bir hayalde?
bahçemden göç edeli çok oldu kuşların
malum sıcak havalara ihtiyaçları var
o kadar soğudum ki sen gittin gideli
mevsim olsam, kış olurdum

dinlediğim şarkılarda pek iç acıcı değil
bünye bu artık o da kaldıramıyor, yokluğunu
alkole ara vermedim ama o bana çok yara verdi
bu yüzden artık fazla tüketmiyorum
ikinci dublesinde rakının en son çektiğimiz fotoğrafa bakıyorum
özlediğim aklıma gelince...

havalarda soğudu son zamanda
yüzünü kesiyor rüzgarın sertliği
sensizliği de ekleyince buna;
soğuk damarlarımda geziyor.
üşüyor kanım..
gel demiyorum ama,
üşüyorum işte anla...