Ben Seni Sensiz Yaşamayı Ögrendim

ben seni sensiz yaşamayı ögrendim
bir kibrit kabında ucu ıslak kaldıgında
sensizlige alışmayı kabullenmeyi öğrendim
ben bakışında gördüm beni
kendi ellerimin titremesinde gördüm seni
yüzünü gözlerini kokunu özlemeyi sevdim
ben seni artık benim olman için değil
seni sadece öğlece sevmeyi öğrendim
kendi kaderimi cizdigimde gördüm seni
karanfil kokuların saf alışkanlıklarında algıladım
süslü duvar yazılarımda seni bulmayı ögrendim
sensiz oluşumlarımda kabugumu kırıdıgımı sandım
saglam oldugumu görünce vazgecmeyi ögrendim
hayatı bir başkasının elbisesiyle denemişim bugune kadar
yanılmalarımı anladıgımda gözlerimin acıldıgını anladım
her rüyadan sonra aldatıldıgımı bildigim zaman
kendi kendime sorularda cevapsız kaldıgımda ögrendim
acının tatlı yanında yanmasını damaklarda iz kaldıgını
ben seni sensiz yaşama korkusuyla uyandıgımda ögrendim
sensizligin hergün kötü olaylara gebe kaldıgını
her bakışmada hatta her sevişme sonrası
her saniye her güne özlemlerin özlendigini özlendiginde anladım
ben senin benimle bir noktada birleştigini buldugumda ögrendim
ben senin seni çözme ugraşımın başladıgı anda
ben senin beni bulma arzunda
ben senin kendi kişiligini sundugunda
ben senin benimle ilgili ayna tutmanda ,kendimi gördügümde anladım
hayatın ne kadar acımasız oluşunu kendime geldigimde ögrendim
şu an ıslak bir yastıkta ıslakca yatıyorum kimsenin bilmedigi yatakta...