Ben Uyuduğumda

ben uyuduğumda
roboski'de katırlar ölmemişti daha
ölü mazotlar kokmamıştı malum kayalıklarda

uzanmamıştı yüzü koyun o katil kıyıda o ıslak beden
ağzında intihar köpükleri üç yaşında

asfaltlara dinamitler yerleşirken
kopmamıştı uzuvları delikanlının, dağlarının hasreti düşerken yüreğine dağlarının
anasının nazar muskası boynundaydı hala

künyesi parçalanmamıştı
şafağı çentiklerken takvime
uçmamıştı yavuklusunun saçı belinde siyah beyaz fotoğrafı kan gölüne

kerem'di hala
ufkun nöbetini tutarken dikenli sınırda
saklısındaydı aşk tutunurken soğuk kabzanın o sert kabuğuna

ben uyuduğumda
katil kuşlar uyanmıştı
misket bombaları düşüyordu çocuklarının bileklerini kavrarken
ve koşuyordu o ülkenin kavruk tenli serdengeçtisi değmesin diye kan karısına

gazze'de lambalar sönüyordu tek tek
titrek mum ışık akslarının korkusu yüz sürerken yıkık duvarlara
ilahi söylüyordu savaşın ihtiyar kadını tanrı'nın duasını iliştirip dudaklarına

ben uyuduğumda
hiroşima çiçeklerini öğütmüştü atom parçacıklarıyla
saçı bitmedik yetim soluklarının sancısı düşmemişti
göğsümün iman tahtasına


ölmemişti kobene'de umut
son nefesini verirken şehrin ciğerleri
kıvılcımlar dadanmamıştı insanlık onuruna




ben uyandığımda gördüm şehirlerin kelepçelendiğini
ve tutsaklığını sloganların

cesetler tuttum renk renk
kardeş ölümlerini gömdüm uzak coğrafyalara
lisanı farkı ağıtlar yaktım
salalar okudum, zılgıtlar ağlattım



ben uyandığımda utandım
yanaklarım gök moru
dudaklarımı ısırdım, kanattım...