Bencil Hayatlar

Ne kadar besliyorsan hayallerini o kadar kırılıyorsun
Ağlarken bile gülmeyi umut edip unutuyorsun
Acılarının bağımlısı olup yarını iyimser bir güle benzetiyorsun
Anlaman gerek gerçekleri gelir geçer diye öteliyorsun
Kapın çalındığında seviniyorsun yalnızlığın son buldu diye
Telefonun her titrediğinde sesine ses veren bir ten arıyorsun
Gece oluyor güneşe özlemler büyütüyorsun
Sabahın ilk ışıklarında gözlerin kamaşınca sitem ediyorsun
Ay ışığında yıldızları sayıyorsun
Bulutlar kapatınca gökyüzünü yağmuru bekliyorsun
Islatınca seni damlalar hasta olmaktan korkuyorsun
Her sözüne belki diye başlıyorsun
Günü gelince keşke dolu bir yığın söz ediyorsun
Seviyorsun sevmeye kendinden başlıyorsun
Nefretle bakıyorsun sana sırtını dönenlere
Elini uzatınca birisi umursamaz tavırlarınla onu yargılıyorsun
Beceriksiz olduğundan yakınıyorsun
Sözlerini eyleme dönüştürmek için kılını bile kıpırdatmıyorsun
Bir evin içinde hapis olduğuna inanıyorsun
Acılınca kapılar adımını atmaktan korkuyorsun
Yediklerini nimetten sayıyorsun
Aç kalınca hiç doymamış gibi konuşuyorsun
Canın acıyınca dilin keskin küp misali
Can acıtınca sessizce kabuğuna çekiliyorsun
Bu kadar bencil düşlerinle o kimsesiz yüreğinde
Kimin vebalini taşıyorsun biliyor musun?
Sana seni anlatan hayatın ağır vebalini kaldıramıyorsun...