Benden Sana Arta Kalan

// Güne tutunmaya çalışan bir ışık hüzmesi gibi kördüğüm yalnızlıkların gölgesine düştü umutlarım.
Zannettim ki; sana tutunmak bütün dünyamı aydınlatacaktı.. Karanlığa düşünce anladım.. //

Kör kuyuların koynunda bazen usul bazen hırçın sevdim seni
Kırık kanatlarımla sardım senden arta kalan güzellikleri
Öylesine sevdim işte...

Seninle olmanın güzelliği benliğimi tamamen sarmıştı
Bu yüzdendir geçen uzunca yılların yalnızlığı aşkını örtemedi
Köreltemedi...

Ellerimizin kavuştuğu o nadir zamanların hatrına söyle
Yaşadıklarımız yer, gök, hava, su gibi.. Sen ben gibi gerçekti değil mi ?
Gerçekti dediğimi duyar gibiyim..
Evet gerçekti..

Benliğim, bedenim, ruhum...
Yaşanabilecek bütün acılardan öte, sana öyle bağlı ki...
Öl desen, ölecek kadar, kal desen ömür verecek kadar...
Ebedi bağlılığın adıyla,
Son nefese kadar sen diyecek kadar..
Anla işte..
Seviyorum Seni...

Gönül koyup isyan edercesine haykırsamda sensizliğimi
Nefret adıyla her gün biraz daha sana akıyorum, biraz daha seviyorum...
Matem havası yaşayan ruhumun bağrında
Seni öldürememenin ağırlığıyla yaşıyorum...

İçimde öldüremediğim sana
Yürekten kucak açıyorum oysa...

Uğruna kaç umut körelttim imkansızlığın adıyla
Kaç kere seni seçtim gördüğüm her ışık hüzmesinde
Biliyor musun?
Nereden bileceksin ayaklarına serilen naif sevgiyi...
Bakmıyorsun,
Görmüyorsun...

Yaşamaya geç kaldığımız aşkın, bir gün altında kalacak
Ayrı ayrı sevdiğimiz, hissettiğimiz, nefes aldığımız hayatlarımızın
Uktesi olacağız...

Biz olamadan, kor olacağız...
Kör olacağız...
Köreleceğiz...

Anlayacaksın ama
O vakit, tükeneceğiz...