Beni Şiir Yapan Sokaklar

Beni şiir yapan sokaklar kararmayın.



Ellerim üşüyor yabancı rüzgarlarda
Kaldırımlar dilsiz kalabalık
Geçip gidenler tebessümsüz
Tatsız bir sonbahar melodisi hayat
Nefes alıp verirken titriyor içim
Martıların seslerinden çok uzaklarda
Kalkan bir vapur sireni telaşsızlığında
Gök hala mavi
Yeryüzünde ise yitirilmiş sevgili
Ufuk çizgisinde ayrılan
Benlerle batıyor güneş
Ah eylül
Ah eylül
Her şehirde ruhumda aynı hüzünlü senfoni



Beni şiir yapan sokaklar kararmayın



Sahte aydınlıklar özlediğim bir serap gibi
Yokluğumu adımlıyorum uzun uzun
Kayboluyorum
Annesini kaybetmiş bir çocuk gibi
Ağlamak yasaklısı hürlüğüm
Sen büyüdün diyor artık serseri
Kurumuş ekmek parçalarını özledim
Güvercin mutluluğunda doymak
Un ufak oldu gün doğuşları da
Değişen uyanışlarım
Değişen
İçtiğim suların ruhuma verdiği tatlar gibi.



Beni şiir yapan sokaklar neredesiniz



Yüreğimdeki yokluk uçurum gibi
Düştükçe beyaz sayfalarımı özlüyorum
Ilık meltem esintilerine dağılan
Ağustos yüzlü kelimeler gibi
Ah sokaklar
Ah sokaklar söyleyin
Sert esiyor rüzgarlar
Üşüyorum
Yalnız kalmışlığıma dost
Sarılabilir misiniz eski bir sevgili gibi



Beni şiir yapan sokaklar kararmayın
Kararmayın
Papatyalar yanıyorken yüreğimde
Gün ışığı bile yabancı gözlerime