Beni Sorma

Salına salına düşerken bir yaprak
Kınından çıkmışken keskin bir bıçak
Göz pınarından dökülen ilk yaş damlası
Neyse , işte o benim ...

Yaşadığım ömrümde sana akan
Bir otobüsün yirmi mumaralı koltugunda
Geride bıraktığım yar'e
Yüreğimden dökülenlerin mühründeyim

Ondokuz numarada sen olmalıydın
Elimi tutup omzumda uyumalıydın
Senin için düştüğüm bu yollardan
Sensiz dönmemeliydim yar

Halimi sorma...
Sen iyiysen beni sorma...

Gün bitiyor.
Bütün umut defterlerini kapatıp
Ağlayıp , sızlayıp...
İstanbula veda ediyor bedenim
Sevdiğimi İstanbul aldı neyleyimmm...

Kadersizliğin çaresizliği
Masalın son tangosunda
Ellerim titrek yüreğim ürkek
Diğer yarımı çalan istanbul umursamaz

Kalleşliğin adını yazdıran
Sevdama kin katan İstanbul
Elim boş çaresiz döndüğüm İstanbul
Evimin huzurunu aradığım
Rüyalarımın nur yüzünü geride bıraktıran İstanbul

Matem havasında gönlümün
Feryadını dağlayamıyorum
Kanım durmuyor , kanıyorum...
Ağlıyor...
ve Hala seviyorum...

Yüzümü görebilmek için değil
Benim olmaya gelmemişmiyidin sen?
Peki elimi tutamadan
Sana dokunamadan
Aşkımı haykıramadan
Gözlerinden akamamışken bedenine
Bedeninin ürkek bir kuş gibi
Titreyişini izlememişken avuçlarımda

Ben Gidiyorum...

Kahrolası kadersizliğimin...
Hasat mevsimini yaşıyorum.
Eylülü topluyorum Düşen kanda , seni arıyorum

Aklımdan çıkmayan sözlerin
Deşiyor yüreğimi
Kanıma kin tohumları ekiyorum

Halimi sorma
Sen iyiysen beni hiç sorma...

Sesini özleyeceğim biliyorum
Biliyorum her gece seni düşüneceğim...
Neden diye sormasın
Senden sonra gelecek hiç kimse
Ben Seni anlayamamışken
Onlara nasıl anlatayım seni

Üç gündü Üç yılımı sığdırdım
Duy sensiz beni
Duy istanbul
Kalbim sana ağlıyor
Bari sen anla beni...

Gör artık bensiz seni...
Ama beni sorma...
Sen iyiysen beni hiç yorma

Beni sorma
Sen mutlu ol
Benim olma...

Hani diyordunya sensiz bir ömür istemiyorum
Geldim işte bir adım atıp tutamadın elimi
Aldi götürdü seni İstanbul
Kaderim bu benim ,
Ben imkansız aşklara Sevgiliyim...