Benim Hiç Kağıttan Uçağım Olmadı

benim hiç kağıttan uçağım olmadı
yorulmadı kollarım hiç anlamsızca
güneşin dağlar ardına nasıl sığdığını hiç merak edemedim
hiç merak edemedim büyüyünce ne olacağımı
düşünemedim büyürken her şeyin eskiyeceğini
kaldırımların kirli serinliğini nasıl özleyeceğimi merak edemedim
benim hiç dizim kanamadı doyasıya
benim hiç kağıttan uçağım olmadı
hiç kovalamaca oynamadım mahallenin cefakar kedileriyle
ödevini yaptın mı sorusunu son bir kez duyabilmek için neleri feda edebileceğimi hiç düşünmedim
hiç aşık olmadım başımı kollarımın üstüne yaslayıp
gözyaşım kuruyacak kadar ağlamadım hiç
her şey dört nala eskirken ağırdan alamadım hayatı
soramadım kimseye neler olacağını
sonra bir anda karardı gözlerim
kirpiklerimi açtığımda çok geçmişti
ben çok yoruldum
ama benim hiç kağıttan uçağım olmadı