Benim Tipsizliğim

Tamam
ben bir karbon kağıdıyım ama sana bulaşmaz sanatım
öyle böyle değil içimde yollar
öyle böyle değil içimde okullarına servislerini iten çocuklar
kimisi çilli
kimisi örgülü
Üstelik sorsan tanımazlar Nietzsche'yi

içim toz toprak
İçim çamur deryası

Bu yüzden sen bir otobansın ve bana çok uzaksın
Üstüme boşalır belki bir gün
gecenin düzeni
biliyorum afilisin, silindir gibi ezer geçersin cesedimi
ama yaşıyorum zift gibi
zifiri gecelerle sevişiyorum / içlerime gel
dikçe uzanıyorum
ki güneş yanığı misali dudaklarının arasından
düşçe kelimelere sızan nefes

acı gibi çekiyorum / derin derin

ben sana şair değilsin demedim ki
öyle böyle değil sırtımdaki kırbaç izleri
kimisi utangaç
kimisi hala genç
Üstelik unutsam, hatırlatır
ölümün üzerine örtülen günlük gazete fotoğrafları
yapış yapış kalır dilimde ıslak şafak

içim aşkın angarya güneşi
içim kapalı perdesi yarının

Bu yüzden sen bi habersin ben antidepresan kalanı ön uykularımın
Arınırım belki bir gün içimden
İrinlerimle öpüşürüm bir barda
Bir son vapurda
Tüm günahlarımla katılırım toplu şiir ayinlerine
biliyorum kibrit kutusu gibisin,
ben ise kapkara olmuş kırk çöp hikayesi
ki ben sana şiir değilsin demedim ki
sen denizi düşleyen, ben denize düşmüş yüzme bilmeyen

içim üzerime düşen her hüznü geçirirken karşı kıyılara
İçim sen karşı kıyılardan çok uzaksın

Ne zaman seni kafiye diye kılsam, yapış yapış dudaklarımda ıslaksın
İçim çocuk
İçim şair
İçin kıvılcım sızısı ...