Benimkisi Yokuş Yukarı Bir Tırmanış
Yoruldum biliyor musun. Öyle ki artık bazı şeyleri düşünemez olmuşum. Alıştım desem yalan değil lakin kirpiklerime çöken yaz akşamları gibiydi her şey... Öyle yorgun öyle kederli. Seni sevmenin ne kadar güzel bir şey olduğunu söylemek anlamsız geliyor bazen. Bazen belki de ben güzel seviyorum diyorum. Sonra dünler geliyor aklıma... El ele tutuştuğumuz duraklarda buluyorum kendimi. Sonra kalkıp gidesim geliyor. Ama... Ama sokaklar öyle bir karanlık ki. Kaybolacağımdan... Seni bulamayacağımdan korkuyorum.
Şimdi gel desem sana Pâre. Gelmezsin biliyorum... Zaten cevabını bildiğim soruları soracaktım. Yine gözlerine bakıp kötü olacaktım. Seni neden unutamadığımı, gözleriminin her gece yağmur yağdırmasını , karanlığı ve karamsarlığı anlatacaktım sana. Sitemkâr bir aşk benimkisi. Benimkisi yokuş yukarı bir tırmanış... Beklemekti benim tüm meselem. Sahi gemisinin dönmeyeceğini bilen bir kaptanı... Hâlâ o limanda tutan neydi?
Yoruldum biliyor musun... Sevmekten mi beklemekten mi anlatmaktan mı bilemiyorum. Ama yoruldum. Aynaya baktığımda yaşlandığımı hissediyorum. Yarım kalmış bir hikayenin devamını düşünüyorum... Yalnızlığa kelepçelemişim kendimi. Belki benim rahat olduğumu yahut mutlu olduğumu sanıyorsundur... Ama yanılıyorsun. Aylar geçti farkındayım. Dönüşün zor farkındayım. Unutmam gerek onun da farkındayım. Ama yapamıyorum... Avuçlarım çok soğuk benim. Kızamıyorum sana bir türlü... Neden hâlâ bu kadar değer verdiğimi anlamıyorum Pâre. Yağmurun altında ıslanmak istiyorum artık. Ya da uyumak istiyorum. Seni bana hatırlatmayacak derin bir uyku. Güneş doğmadan önce seni bana hatırlatmayacak şarkılar dinlemek istiyorum.
Ama yalan söylüyorum biliyor musun... Çünkü hep seni istedim... Ve seni sevmek isteyeceğimi biliyorum. Yürek bu işte... Hani aşk dedikleri de bu olsa gerek.
Ahh... Şimdi gel desem sana. Gelir misin ki Pâre? Bakabilir miydin gözlerime? Sevebilir miydin yine...
