Beyaz Uçmalar

mavi ölüme aşikâr gün göçleri
keskin sesin ağzında ayıpsız ağlarken yağmurlar
selam eder kış çiçeği ve
sesinde yalnızlığın
küçük harfleri..



kök gözleriyle söz dayayan duvarların
düşünsem seni haberin olmaz
uçar bir bulut/
tutulur gün hüznünde/
düşer işte bir sabaha
içini çeken deniz..



avuçların gümüş karanlığı adımlar
ve upuzun dalgınlığı yolların
içinden geçiyorum
sessizce uyuyor dünya
her mevsim yüzünde kanayan merhametin kanatları
ama bak
bakışına ölen toprak gibi
zeytin ağaçlarıyla çıkıyorum mum gölgeli yamaçlarını..
ruhumu sallarken fırtınam
yaralarında ışıklı bir parmak
çiçeğini emer nar’ın

-zaman ne çabuk geçiyor dinlenirken kıyılarında-


düşler
vakitsiz karanlığın beyaz yatağı
aynalar su ağzında ıslığıyla dilimin ucuna yanan..
kızıl havalı tepelerden bakıyorum
münzevi çığlığın sükutunda kıvrımlı rüzgar

göğe bak
ellerinde pencereler ay yangını nüks gözbebeğine

....