Bez Bebek

Sonunda
Ayrı düştük memlekete,
Bir sabah
İki hece
Hikayemiz sonsuz bilmece...

Uyan bebek!
Sen uyudukça parçalanıyor gelecek
Dağılıyorum geçmişe,
Takatsiz kalıyorum gözlerine

Yoksulluktan geçmeseydik bu kadar
Belki anlardık zenginliğin haşmetini
Ve bilirdik,
Elimizi kanatan sofra adaplarını
Ya da sofradan ani kalkışların sırrını...

'Elimi uzatsam, gülüşün nereye konar...'

Ah şairim,
Kondular yıkım tarifelidir bu şehirde!
Tut ki dokundun yüzümüze
Ya da türküler düşürdün dilimize
Sonrası meçhul cinayetler,
Ötesi nemrut şiirler
Sabah trenine bir mendil,
Akşam gölgemize intihar
Derken
Adımıza
Sadece
Sekizden kurulu dokuztaşlarımız
Ağlar...

Ama illa ki
Boyumuz arpa
Zulamız başak,
Çatımız özgürlüğe tutsak
Diyorsan,

Vur kıyılarımıza!