Bezgin Karınca

bir çam dibine yasladım gölgemi
zulamda biriken kırıntılarımla
kudret pınarlarım kurudu
yırtıldı retinam
kapkara bir perde indi gözüme
çizgiler kat kat ağırlaştı alnımda
ne meşakatli yolmuş,bu hayat aslında
bir hezeyan nehrinde boğuldu umutlarım
yaşadıkça çoğaldı günahlarım
sanki cehennemi özlercesine

yılgın bedenim
çöktü varoş sokaklarıma
elvan elvan kurudu sevdalarım
baharların matem yatağında
katranlar boyadı gökyüzümü
ay sessizce ışığını kesti
maviler girdabına çekti
salkım tanelerimden
hüzünler düştü
ayazlarım azdıkça
avuçlarımda yandı kardelenler
hasret pınarlarım kurudukça
üstüme kasvet yorganımı çektim
hazan yapraklarım gam yastığım
ve ben boynu eğik başağım
çam dibine yığıldı bezginliğim
küçük bir karınca kaldım
şimdi
şu kocoman evrenin