Bileklerim

Bileklerimin,sonu kanlı biten senaryoları yazmış olan geçmişi karanlık adamlara ilham olduğunu düşünüyorum bazen. Bileklerim onlara birer ibret sanki. Bileklerim,sırf aynadaki aksinden çekinen insanların bu senaryoları okuduğunda bilinçaltında oluşacak çığlıklara sebep olmak için yaratılmışlar.
Yazdıklarım,mutsuzluktan söz etmek isterse diye Turgut Uyar.
Yazdıklarım,karanlık bir memleketin aydınlarla dolu meyhanelerinde sek rakıya bir damla sudur kimi zaman.
Ne diyorduk;
Bileklerim..
Annemin irrasyonel en büyük hatasıydı bileklerim. Evet anne! Henüz oluşmamışken bileklerim beni yüzüstü düşürmeye çalışmandan biliyorum. Zaten hep anlatıyordun,beni düşürmeye çalışıyordun. Ben ağlıyordum tesellisiz.
-Bir deprem olsa da,beraber düşsek- diyordum.
Kendimi şiirlere asıyorum uzun zamandır,bir kelebek kadar eğik boynum.
Acıdan körermiş düşünceler birikiyor zihnimde,bir katil kadar kaçak bakışlarım.
Hangi yöne kaçsam mavilik biraz,biraz kırmızı
Yanıp yanıp sönüyor yüreğimin konyak ağırlıklı yangını
Yandıkça içleniyorum.
İçimde hayal kuramayan bir insan gereksizliği,içimde ihtiras dolu bir aşk kalabalığı,içimde geçmişten bir parça,içim bunun için bu denli ağlak.
Evet anne! Gözyaşlarımla koca bir gezegeni paklandıracak potansiyeli vardı duygusallığımın. Ama yalnızca yastığımı rutubetlendirmesine sebep oldun.
Bu yüzden ağlıyorum,tesellisiz.
Bu yüzden kendimi şiirlere asıyorum uzun zamandır,bir kelebek kadar eğik boynum.
-Bir mucize olsa da beraber uçsak-diyorum,boynu mosmor bir kelebek gibi.