Bilmedik Bilemedik

Fırtına vardı gökte, yerde suskun tabiat
Ki o fırtına hasret, şarkısının sesiymiş
Bilmedik, bilemedik... Yanıp sönermiş hayat
Hayat ki yok oluşun, var olan nefesiymiş
Dururken o perdeler, ardı asılı saat
Bilmedik, bilemedik...

Hatırlar mısın o gün, bir kuş konmuştu cama
Gözleri gözlerine, değmişti titreyerek
Anlamamıştık yazık... Dönerken gün akşama
Güneş yüzlü sevdalar, giderlerdi gülerek
Ki ay ışığı o an, düşmüş idi odama
Bilmedik, bilemedik...

Hani zamana sitem, etmiştik ya ikimiz
Duvarda yelkovanla, akrebe küfürlerle
Aldanmıştık galiba... Senle ben yoktuk ve biz
Lanetlenmiş yüzlerdik, o simsiyah kaderle
Ya da zirveden yoksun, dağdı büyük sevgimiz
Bilmedik, bilemedik...

Sonra yıldızlar vardı, rengârenk ışıl ışıl
Suya düşen yakamoz, mehtap semaya duvak
Düşünmemiştik fakat... geçip giden onca yıl
İlk kez somurtmuşlardı, yüzümüze bakarak
Meğerse kalp hükmünde, yalnız köleymiş akıl
Bilmedik, bilemedik...

Ellerinden tutmuştum, sıcaktı ruhun kadar
Ve tutmuştun elimde, dokunarak ruhuma
Bilmedik gönlümüzü, kuşatan o korkular
Sürükleyecek bizi, usulca uçuruma
Ki uçurumlar sonu, sonsuzluk olan diyar
Bilmedik bilemedik...