Bilmedin!

Bilmedin!

Dokunmadım gülüşüne toz konar diye
Bakamadım yüzüne, sığınamadım dizlerine
Bin korku vardı içimde. Bu yüzden sadece izledim
Sana binlerce şiir yazdım. Ama sen hiç bilmedin!

Bu şiirde, binlerde yıkıntı arasında, sade bir kâğıt parçası
Mısraları sen kokan, noktası virgülü olmayan bir yürek yarası
Bir hayat koydum içine. Belki hatalar yaptım, fakat silmedim
Sana binlerce şiir yazdım. Ama sen hiç bilmedin!

Saçlarından bahsettim, ellerinden, duruşundan, bakışından
İçine kendimi hapsettim ne varsa verdim. Cansa, can.
Rüzgâra saldım kendimi bu şiirde, senin gelmeni diledim
Sana binlerce şiir yazdım. Ama sen hiç bilmedin!

Utangaç hallerini yazdım kimi zaman, yâd ettim anıları
Baş harfini kazıdım kocaman, düşündüm yaşananları
Gerçi düşünmediğim an olmadı, aklımı bile bitirdim
Sana binlerce şiir yazdım. Ama sen hiç bilmedin!

Elini ilk tutuşumu ekledim sayfanın tam ortasına
Aşkın uzun yokuşunu çizdim, ilk kıtanın hemen yanına
Bu an hiç bitmemeliydi. O yüzden bu şiiri bitirmedim
Sana binlerce şiir yazdım. Ama sen hiç bilmedin!

Kalemin rengi soluyor, yenisini de getirmedim.
Her şiirde seni andım. Sevgimiyse hiç yitirmedim
Devam edecek. Burada kalmayacak. Bu olmazsa bir yenisi olacak
Belki gün bitecek ama yarın tekrar doğacak
Ve sen yine haberdar olmayacaksın. Söz verdim
Sana binlerce şiir yazdım. Ama sen hiç bilmedin!

MusA