Bin Şiir Ölüyor İçimde

Aylardan Aralık
Aralık bıraktım gönül kapımı
Bir zamanlar sızdığın aralıktan çık git diye
Gitmiyorsun
Gitmediğin gibi
Kara bulutlarını bırakıyorsun gözlerime
Senli günlerin kapısını aralıyorum
Çamurlu yüzüyle bir çocuk gibi ağlıyor anılar
Uzansam gözyaşları donuyor elimde
Sırtımı dönüp gitsem
Peşimden koşuyor hüzünler


Şahlanan bir attı sevdan yüreğimde
Şimdi bir bacağı kırık can çekişiyor
Kucaklasam ölme diye
Yüreğime kan sızıyor
Vursam bir kurşunla
Gözlerimin önünden gitmeyecek ölümün
Kaçıyorum


Açıyorum hatıra defterimi
Hangi şiirin kapısını aralasam
Yine sen çıkıyorsun karşıma
"Ne çok şiir yazmışım sevdama" diyorum
Gözlerime hiç yazmadığın şiir geliyor aklıma
Ağlıyorum


Gönlüme ferahlık vermeye çalışıyorum
"Hangi gün güldürdü ki yüzünü"
"Hangi zor anında yanındaydı ki"
Kaptanlık koltuğunu verdiğin sevda gemini
İlk terk eden o değil miydi su alırken
Beynime üşüşüyor yine kötülüklerin
Atıyorum kendimi şehrin sokaklarına
Orda da peşimi bırakmıyor anılar
Senin ayak izlerine dokunuyor ayaklarım
Yıkılıyor bu şehir üstüme
Altında kalıyorum anılar enkazının


Öfkeyle çıkarıyorum üzerine giydirdiğim baharı
Zemheri ayazına terk ediyorum kara yüreğini
Ne zaman seni terk etse düşüncelerim
Bir şiir çağırıyor beni sessizce
Ne zaman alsam kalemi elime
Bin şiir ölüyor içimde...