Binbaşıya Yakılan Şiir

yeşil kubbenin çığlıklarından dökülüyor üzerime
bebeklerin ölüm suskunluğu

kanlı boğazından vuruyor kıyılarıma
denizin hıçkırıkları

seyreliyor ufkumun kandillerinde
ışıldayan görüşü menzilimin

leylaklar hüzün leylaklar sensizlik saçıyor
yollarıma dökülen saçlarına şafağın

yuvarlanıyor döşeğinden bulutların melekler
turaçlar ötmüyor
çayırların rüzgara kapılan benekli cilvesinde
lodos dinmiyor

üflüyor Akçakale'den çehremin alık yanaklarına
soluyor güllerin ucunda
kırmıza açan sevinci tenimin

yalnızlık bilendikçe gönlümün hicranında
şûhedası düşüyor minarelerden yiğidimin
dilkeşhaveran makamının akan gözyaşlarından

uçuyor siyah yaşmağım tanyelinin ağzından
tabutunun üzerine

gecenin gözlerinde yanarken
gençliğimin omuzlarda giden cengâveri

bir kız çocuğu doğuruyor acılarım
sabahın ıslak kundağına
senin bende parçalanan dokularından
Ve ağlıyor insan...