Bir Ada/mın İç Hesaplaşması Ege Esin/tisi

Kuş fısıltılarının
İnleyen nağmelere karıştığı bir orman kuytusu
Ilık bir ege esintisinin yaladığı
Hoyratça rüzgâra; akis koyan
Epey uzamış saçlarına düşmüş aklarla
Erguvan renkli bir paltoya saklanmış
Gözlerindeki
Hayatın ufuk çizgilerinden dağlanmış
Kurşuni yangın küllerinin izlerini saklayamayan
Tecrübeye sahipliğin acılığını, tümüyle bağıran bir alın
Cebindeki ellerine dertlerini doldurmuş
Bir adam...
ADA...



Yedi koca yılın ardından bu ilk görüşü Kaz Dağlarını
İlk kez bir sabah şirretliğine
Puslu havasına uyanmamış
Ada'nın
İngiltere' nin...



Ardındaki terkin ağırlığından
Boyun ağrıları
Ciğerlerine çektiği her nefeste bir eksiklik hissederek
Orkide zerafetindeki bu güzelliğe
Ne kadar hasret
Kaldığına hayıfla
Yitirdikleri Geldi aklına
Kazandıkları yanında koca bir hiç!




Giderken dargınlığın faturası cebinde
Köşe kapmaca oynadığı bulamadığı
Bin bir
Yalanlara meze kurduğu
Adına bazen ihanet, bazen düşkırıklığı
Çoğu zamanda isim koyamadığı
Varla yok arasında ama;
Hep bir yanda var ağırlıklı sevdası....
Yokluğunda bile danslara kaldırdığı
Munis ve masum yüzüne buseler attığı
Alnına ilk tebessümle
Sıcak bir kırmızı kondurduğu anı
O titreyen elleri hiç unutamadığı
Orkidem dağ esintim dediği

ESİN'i...



Ne çok sevmişti. oysa ne çok
Bir nihale gibi kurulmuştu dünyası
Onun üzerine
Hayat oydu
Nasıl titrerdi onun üzerine...



Ürperdi..birden
içi burkularak
Neden?



Ve nasıl gidebilmişti Bırakıp
Bir kem söze bir hırsa uyarak
Bilerek öleceğini
Darağacını da sırtlayarak



İçini kurtlara kemirten benliğin(i)e
Haksız hırslarına kefenlediği anlarda
Aztek sunaklarına
Verdiği canın
Kendi kanını aldığını hatırlayarak...



Yalnız hesaplaşmalarında hep derdi oysaki
Asaletine ne iyi su verilmiş...



Önündeydi artık gül tanesi
Nazik ve yumuşacık ellerini öperken
Ada kesifliğinden kazdağları esintisine
Kavuşmanın
Nirvana saadetiyle
Nietzche'nin bir sözünü hatırladı




'Öldürmeyen bir şey daha da güçlendirir'!