Bir Anneden Mektup

Canim yavrum,nefesim,yasam sevincim.
Senin karnimda oldugunu ögrendigim gün,
dünyam degismisti sanki,bulutlarin üzerinde ucuyor gibiydim:)

Harika bir duyguydu,cok mutluydum.
Sevincten gülmeye calistim ama gözlerim doluyordu.
Hic önemsemedigim su can,degerli oluverdi o andan itibaren.
Cünki artik sen vardin,canimin icinde bir can vardi.

Nasil davranacagimi,
ne yapacagimi sasirdim,daha dikkatli olmaya basladim.
Dokuz ay gecti ve candan can ayrilma zamani gelmisti.

Senin dünyayi görme vaktin.
Cok aci cektim ama o aci icinde bile senin icin endiselendim.
Cok dikkatli ve sakin olmaliydim ve basardik birlikte.

Seninle tanistigimiz ilk an.
Müthis birseydi,kollarimdaydin,islak ve sicak,
minicik vucudun gögsümdeydi.
Gözlerin gözlerimin derinligine dalmis,
minik yumruklarin agzinda.

Seninle ilk böyle tanistik.
Annecigim geldi aklima,
annecigim bizde ilk seninle böyle tanistik demekki.

Gözlerimi senden alamiyordum.
Sonra ben biraz kendime gelip,senin kotrollerin bitince,evimize gittik.
Artik basbasaydik ama ben bütün gece korkmus uyuyamamistim.
Bütün önlemleri almistim ama bir aksilik olur diye endiseleniyordum.

Günler geciyor sen hergün biraz daha serpiliyordun.
Artik beni gözlerinle takip edip,dudaklarini büzüstürerek,
birseyler anlatmak istiyordun sanki.
Sonra gülücük atmaya basladin bana.

Sana uzattigim oyuncagi tutmayi ögrendin.
Her an cok önemliydi,yaptigin hicbir hareketi kacirmamaliydim.
Seni izlemek benim icin dünyanin en zevkli olayiydi,seninle ilgilenmek,
en harika bir görevdi sanki,zaman dursa birlikte olsak böyle diyordum hep.

Sen ALLAH in bir lutfuydun bana.
Oturmayi emeklemeyi ögrendin zamanla,herseyim olmustun.
Artik elinden tuttugumda adim atiyordun ve basardigin bu durum
seni cok mutlu ediyordu.
O minik kafani kaldirip,gözlerime bakarak
gülücük atip aferin beklerdin,bende,"aferin bebegime
,nelerde yapabiliyor"dedigimde,dahada cesaretlenir,
bütün evi,bütüngün,elele dolasmak isterdin.

Sonunda kendi basina yürümeyi basardin.
Ben artik ellerini tutmuyor,o ellerimle senin basarini alkisliyordum.
Yillar su gibi akip geciyordu,hergün yeni seyler deniyor ve ögreniyordun.

Krese baslama zamanin gelmisti.
Ilk gün ikimiz icinde cok zordu,ilk kez ayrilacaktik,sen aglamaya basladin,
ben seni öpüp arkami dönüp giderken aglamistim.
üc gün böyle seni her birakisimda ikimizde agliyorduk,sonra alistik.

Bu bensizlige ilk adimindi.
Sonra okul cagin geldi,ilk zamanlar oraya alismanda zor oldu ama basardin.
Okuldaki problemlerini birlikte cözdük,birlikte ders calistik,
ders aralarinda sakalar yapip gülüsürken,birbirimizi gidiklardik.
birlikte sevinir,birlikte cözerdik her seyi,
okumayi cözdükten sonra bana kekeleyerek kitap okurdun.
Her zaman en iyi sirdasin olmustum.

Her zaman basarini birlikte kutlardik.
Ama sen büyüdükce cevrende büyümeye basladi,
ben sana yetersiz gelmeye basladim.
Her zaman iyi arkadas,sirdas olmamiza ragman,
yetmiyordum artik sana.
Tabiki haklisin,sen büyüdün.

Ben yaslanmaya basladim.
Sen nekadar büyürsen büyü benim bebegim,cocugum kalacaksin,
bende senin biricik annen.Artik senin bana pek ihtiyacin kalmadi hatta sana
SIKICI gelmeye basladim,benim aferinlerime yada destegime ihtiyacin yok.

Cocugum ama benim sana ihtiyacim var.
Herzaman olmasada,arada bir ne olur arada bir,
annenin sana ihtiyaci olabilecegini unutma cocugum,unutma