Bir Arp Ezgisi

Bir yaban kazı sürüsüydü

içimdeki umut

önce 

saçlarını taradı uzunca

telleri düğümleyen ne varsa

çözdü birer birer

Şeker kamışından bir içecek hazırladı

Aldı arpını eline

sakince çaldı 

kaygısız 

gamsızdı 

sanki

düşünce ikliminde

Uzun bir yolculuğa uçar gibi

açtı kanatlarını sonra

çırptı 

çırpındı fasılasız

Ritmini arıyordu kelime sürüleri

kuşların uçuş rotasında

Bir çift örük buldu gökyüzünde

Bulutlara tokalanmış

Bir çift örük

Bombalarla yağmalanmış

Savaş telleri içinde

ağlamaklı

Dünyanın yabanlığına yazılacak

bir sürü kelimeden biriydi 

yalnızlık

Ve ben 

bu sabah da

saçlarımı topladım

Belki 

t/el t/ele

Çoğalır diye umut...