Bir Aşkın Külleri

Bitip giden bir aşktan
Geriye kalan küller bunlar
Döküldükçe dökülen.

Pişmanım;
Çığlıklarının hiçbirini duymadım.
Hep kulaklarımı tıkadım.
Nasıl bir körlüktür ki bu aşk
Kendi sesimi bile yabancı saydım.

Şimdiyse heybemde kalan
Ne diye bakmaktayım:
Koca, koskoca bir hiç!
Değdi mi peki bu kadar
Hırpalanmaya?
Kaybettiğim insanlara?

Ben;
Sen diye hep ona sarıldım!
Ki;
Sen değildi hiçbir adam.
(Sen gibi değildi hiçbiri.)

Aşk diye sarıp sarmaladığım
Komedinin külleri
Üzerine savrulur şimdi
Zamanın yelleri tarafından.
Pişmanlığım ellerimden kanar

Oysa hep sen haklıydın.
Bense hep kendime kandım!
Şimdi hep kanar dizlerim
Dilimde paralanır
Acı sözlerin jiletleri.

Peki sen adam;
Alır mısın beni yine kollarına?
İzin verir misin yine
Sesine sığınmama?

Elif Ayvaz
09 Nisan 2011