Bir Ben Kaldım

Bir ben kaldım,
Soguk odamın boş duvarında aslı kalan
tabolu nun arka yüzünde.
Bir ben kaldım,
Gece'nin esir aldığı sokak köşesinde..
Yanımda bir sokak kedisi
muhtaçken merhatime..
Çatlamış allerimle okşadım hüzünle.
Bir ben kaldım
Düştüğüm hüznün sefaletine.
Hayattan alacağı olmayan
Kimsesiz bir kulmuşum.
Her yenilgide kendi yarasını saran.
Her savaşta yaralı çıkan bir benmişim.
Dalından sonbahar gelmeden koparılan
bir yaprakmışım...

Acılar içinde sürüleceğini hesaba katmayan.
Tatlı bir tebessüme muhtaç kalan.
Ölümün bir üvey evladı olan bir benmişim.
Ne talihim var, ne bahtım.
Böyle yazmış yaradan,
Ondan'dır belkide döktüğüm göz yaşlarım.
Ellerin de mendili bile olmayan,
Her akan göz yaşını
Kendi elleriyle silen bir benmişim.
Dar gelsede dünya,
Yıkılsamda sevda oyununda,
Ölmez hiç bir insan diyorlar ya.
Ölmedim,
Ama yaşadımda diyemem asla.

Ben ki ; içinde fırtınalar kopan.
Ben ki ; hüznü omuzlarının kamburunda taşıyan.
Ben ki ; merhamet çemberinin dışında kalan.
Ben ki ; sırtında hançer izleriyle yaşayan.
Ben ki ; Bir elimde çiçek
Bir elimde yüreğiyle yaşayanım.
Ömrünü bir hiç için harcayanım
Ne zaman dağ diye birine sarılsam.
O dağın altında parçalananım.

Baksan,
Heybetli bir dağ sanırsın.
Oysa ben içinde ateş taşıyanım.
Görsen,
Gözleri ışık saçan dersin.
Oysa bir damla mutluluk için hala yaşıyanım.
Sorsan,
Umarsın bir kişilik derler.
Oysa,
Oysa her gece ölüp,
Güneş doğunca tekrar hayata bağlananım.

Ondandır ki kimse bilmez.
Ben gemisi batmış bir kaptanım.
Anne rahminin sıcaklığını arayanım.
Bir hammal gibi acılarını sırtında taşıyanım.
Yüreğinde közle yaşayanım.
Umudunu kaybetmemiş,
Hayata henüz küsmemiş,
Yıkılıp ta ölmemiş.
Bir insanın arayışındayım.