Bir Dostluğun Anatomisi

ben sadece fotoğraflar eskir sanırdım
meğer anlar da eskirmiş
ya da eksilirmiş zamanla...


bugün senin doğum günün
lakin küskünüm
gelsem ben
gelmesem sen azalırdın
kişi kendine kılıç çekmez
çekse bile deşemez
belki de bu en sahtekar yanıdır insanın
anla işte yok gücüm
ne gelmeye
ne deşmeye...


dile kolay tam yirmi sene
aynı ahıra koşan iki hovarda

sahi
hangi fasıldan sonraki fasıla
savurdu bizi buralara...

ne vakit sustuk dostluğu da
muhabbeti tost eyledik
hayatın çarklarına...


paylaşmayı yoktan öğrenmiştik oysa

bir ekmeği bölüşen
yokluğa göğüs geren
korkmazdı elbet vardan

insandı
insanlıktı var ile yokun üstünde olan


ama ekmeğe benzemiyormuş hayat
ve kendine bölünemiyormuş insan

ne yapsa
ne etse
kurtulamıyormuş yalnızlıktan...


bilsen kaç vakti harcamıştık
akitlerle boğuşurken
ki ben beceremezdim
kırık dökük düşlerimdi hep
kumbaramda biriken

ve bir çoğu senden

şimdi
ne senin
ne benim birikimim
satın alamaz o anları yeniden

...

adam olayım isterdin ya
bir türlü atlayamadım
adamlıkla insanlık arasındaki
o incecik ipten
sırf dostun kalabilmek için
hep yanında olabilmek için
bir cambaz gibi
sürekli
o ipin üstünde yürüdüm ben

yorgunluğum bu sebepten
bu sebepten yokluğum

hanidir kendimde tutukluyum

...

hülasa
hiç adam olamadım
hatta
hiç bir halt da olamadım aslında

hep şişelerin dibinden baktım hayata
belki sırf bundan
gözümde büyüyor hayta


laf aramızda
ben hala / kırıklarımdan
özene bezene
kumdan kaleler yapıp ellerimle
aşkı yerleştiriyorum içine
ve her seferinde
daha ilk dalgada
yani o bozamadan daha
yıkıp geçiyorum bir tekmede

dalgada bir kahkaha
o bile gülmekten kırılıyor
bu salaklığıma

belki de bu salaklığım engel
adamlığıma


demem o ki dostum
iyi ki doğdun
iyi ki oldun da ben
olmadığınla yoğruldum

bilirim devran kazananların
olsun varsın
benim de kaybetmek olsun harcım