Bir El Verse Güneş

yüzümde inceden
yıllardan değil de,
sensizlik kaleminden çizilmiş çizgiler...

gün ağarmış,
gözlerim hasretinle dağlanmış
zindanım kör düşlerime gebe...

prangalarımda saçlarından zincirler
adın kaybolan zihnime mıhlanmış,
paslı hecelerle...

şimdi sensiz
hissiz parmaklarıma dokunur bir kutup rüzgarı
ıslak nefesimi alabildiğince dondurur
soğukluğundan ziyade,
o buz mavisi dokunuşları...

aklım kıt,
canım göç hasatlarından berekette
ya oraları da bırakıp,
ansızın dönersen diye
umuda sürdüğüm katığımdır köşebaşları...

yerimden fırlayıp,
şu karanlığın penceresine bir taş atsam
ve uyansa sabah
sen,
alacakaranlık gölgeni önüne katmış olsan
dönüşüne el verse güneş
o incecik topuklarınla...ağır ve hüzzam
çınlatsan arnavut taşlı kaldırımları...