Bir Garip Veda Mektubu

bir acayip sonbaharda, müşkül duraklarında istanbul'un

maksadı şiir söylemektir

cebinde tek atımlık bir mühimmat...

aynı bıraktığım gibisin

düzayak girişli kapılardan geçip ömrünü heba etmişsin

oysa uzak aşkların vakur sevgilisi telaşa düşmüştü çoktan

böyle zamanlarda baharı falan da düşünmez ya insan

kendi boşluğunu yaratır

bir başkasının içinde bulunduğu yalnızlıktan

rüyamda, seninle oturmuşuz deniz kenarında

avuç avuç rüzgar topluyoruz

teslim etmiyoruz can alıcı kelimeleri yabancı insanlara

edebi eşkıya diyorlar sana , bundan olsa gerek

sığamıyorsun bu şehre

iki dize arası da ölünür mü be kardeşim

ne de çabuk gittin

ay ışığı istasyonlarında sabahlayacaktık,

martılar denize varmadan daha

özgürlük diye girdiğimiz bu girdaptan çıkıp,

marmara'nın durgun sularında

bir balıkçı teknesi olacaktı düşlerimiz

ki bilirsin, en çok onlar üşür geceleri

şiirlerinde sana bakan kadının gözleri gibi,

gecenin gözleri de kömür rengi

çatışmanın en alevli yerinde terk ettin bizi

şu koca gökyüzünün altında hiç mi umut yoktu da

derdini anlatmak yerine yazdın

yastır, tutulur dedik

gitti, gelmez dedik

sırf, yalnızlığının gölgesi yere düşmesin diye

yatağının başucunda duran

o sevimsiz lambayı bile yazdın sen

sonra düştün, belki de çok üşümüştün

çukurun etrafında ne uyarıcı bir ikaz levhası

ne de kenti aydınlatan o parlak ışıklar vardı

fakat kanayan bir şeyler vardı kafanın içinde,

hasret sandın

hekimler ise alkol zehirlenmesinden şüphelendiler

sen dahil kimse fark etmedi kanayan yanını

şimdi bana seni soruyorlar, "nasıl bilirdiniz" diye

tarlaya ekilir, serden geçilir de okyanusa kefen mi biçilir Orhan!

*Orhan Veli Anısına, Saygıyla…