Bir Güneş Batımı da Olsa

müzmin yalnızlıklarına düşer
geceyi katleden rüyanın perde arası

yastığında, sen ararsın
belki bir saç teli
ya da dünden kalan ten kokusu

katli vacip aydınlık girer pencereden
tam karanlığa alışmışken ve siluetini çizmişken kireç bir duvara

sıkışınca hani öpüşmelerin aksı, ay ile yakamoz sırtlarına
manayı bozan şehir gürültüleri koşar tan ile kaldırım arasına
hasımdır artık topuklarına güneş çarpmış rugan sesleri
düşleri bölerken her adım

kurşunlar yağdırsan gökyüzünden nisan misali
korkarsın begonyalar ürkecek diye

oysa ıssızlık zamanıdır
yüreğin lambalarını sen diye kapatırken
ve yeni bir şiir doğarken, yeni doğan bebenin çığlıklarını uyandıran kalem
küser, kahpe izli sokak kahkahalarına

nereye koşarsa koşsun şehir
ya da göç ederse
göçsün

sen kal kumsallarında
bir güneş batımı da olsa

bir günlük tufanın ardında kalalım
bir günlük soluğumuzu emanet edip tanrı'ya
varsın da alsın sonra,

ama bir mayıs zamanında
ihtiyar zeytin ağacının dalları dökülürken omuzlarımıza...