Bir Günün Öyküsü

Düşünmek mi hep kaderimiz

Hayallere dalmak mı

Dinlenenlerle üzüntülere kapılmak

Gördüklerinle

Yaşaran gözler mi?

Nedir bu çekilenler

Nasıl yenilecek acılar

Düşün düşün dur

Nedir bunun çaresi

Buna ne kalp dayanır

Ne de ruh...

Düşünür durursun

Kim gelecek bize

Dışarı çıkarsam 

Kimleri göreceğim

Ne zaman bu stresi yeneceğim.

Ne gelen olur

Ne de giden.

Dışarıya çıkarsın

Görülen insanlar mesafeli

Ağızları kapalı

Korku içindeler.

Suskun, puslu yürüyorlar

Hızlı adımlarla

Birbirinden kaçmak üzereler.

Selamdan başka yakınlık göremezsin

Yalnızlığına çekilir

Evine dönersin....

Tek çare artık

Ses beklemek

Ne zaman  telefon çalacak

Kim beni arayacak dersin

Bekle bekle dur

Ne zaman telefon çalacak

Kim beni arayacak?...

Geçer dakikalar saatler

Gün dolar....

Arayanlar neredeler,

Hepsi birden mi yok oldular?

Kalbin, ruhun sızlar durur

Dayan dayanabilirsen

İçindeki perişanlığı yenmek için 

Sen telefon açarsın

Ya telefon açan bulunur, ya bulunmaz...

En iyisi yalnızlığım der

Sessizliğine dönersin

Ne yapacağını şaşırır

Televizyon açarsın

Ruhunu neşelendirecek 

Bir şey yoktur, kaparsın.

Radyoyu açarsın

Duyulan parçalar hep yanık hisli

Tam bana göre der

Dinlersin kimi parçalarda hislenir

Gözlerin yaşararak ağlar

Hayallere dalarsın 

Gidersin çok uzaklara

Kim elimden tutup  seni getirecek

Kim seni teselli edecek?...