Bir Hayat Öğretisi

" Şiirlerimde nefes alan seni 

Bir gün kaybedersem apansız bir gecede 

Beni buna nasıl inandıracaklar 

Düşünmek istemiyorum "

Oturmuş bağdaş kurmuşum rutubetli duvarların karşısında

Hafiften bir enstrüman çalıyor 

Gözlerimde tarif edemediğim bir yorgunluk 

Bir çöküntü vardı beni günlerdir uyutmayan 

Nasıl ve ne için oturdum masa başına

Hatırlamıyorum...

Bir sığınak mıydı benim için şiir

Teselli mi arıyordum 

Ülkemin bir yani yaralıyken bir yanı kan ağlarken

Ve aklımda onlarca senaryoya rağmen

Beni avutacak ne arıyor olabilirim

Utanıyorum kendimden 

Hiç bu kadar zor gelmemişti sanırım

Yarın neler olacağını düşünmek

Mesela mutfağa su içmeye gitmek 

Mesela kitap okumaya çalışmak

Mesela karanlık bastırınca gözlerimi kapamak

Hiç bu kadar zor gelmemişti

Bir çaresizlik belirtisi miydi

Neyin mantıklı olup neyin olmadığını bilememek 

Buralar artık bambaşka bir oluş evresi 

Aynı değilim... aynı değiliz

Onlarca enkaz çöküntüsüne bakan gözler

Meçhul bir acı ve umuda gebeydi

Belki de bir hayat öğretisiydi 

Aynı karede birbirine sarılı kediyle köpek

Yahut kız kardeşini hayatı pahasına kollarıyla korumak isteyen bir abla

Yahut da bisküvi saklayan bir baba 

Öncesinde...

Çok değil dakikalar öncesinde

Ne kadar önemsiz ne kadar kayda değmez şeyler uğruna

Üzülmüşüz meğer

Keşkelerle dolu bir bunaltıya sokmak istemiyorum şiiri 

Söylenecek onca lafa rağmen

Belki de susmalıyım biraz 

Müthiş bir çaresizlik içindeyim 

Okumuş olsaydım bile dünyanın bütün kitaplarını 

Yine de tarif edemem o günü 

" Sevdiklerinizle zaman geçirmek

Sebepsiz de olsa bakabilmek öylece

Hiç bu kadar değerli gelmemişti eskiden" 

Güçlü bir milletiz biz, umut ediyorum ki hep beraber üstesinden geleceğiz hepsinin ( inşallah)