Bir Kadın Ağlıyordu

Bir kadın ağlıyordu
Kuytu köşelerde
Gözleri kan çanağı
Yüreği ürkek,

Kimsesiz kalmış gibiydi
Bir sokak köşesine sığınmış
Sanki,
Korkuyordu insanlardan
Alabildiğince almış, tatmış yüreği
Acıyı, derdi, kederi

Boynu bükülmüş
Üstü başı kir içinde
Saçları dağılmış
Ayakları taşımıyor gibi bedenini
Sanki,
Kirletilmiş bir mendil gibi
Kullanılıp atılmış

Öyle masumdu ki yüzü
Öyle bakıyordu ki gözlerime
Beyninde ki öfkeyi
Kalbindeki acıyı
Dışlanmışlığını
İliklerime kadar hissediyodum
Sanki,
Ne olacak halim der gibi

İçlendi...
Nefesi düğümlendi boğazına
Benim hç zamanım olmadı ''hayata''
Hep atıldım, küçümsendim
İlk başta babam attı ''sen kızsın'' diye
Sonra kocam...
Sonra ....
Sonrası yok işte.! der gibi

Okadar çok söyleyeceği vardı ki sanki
Dağa, taşa , gökteki kuşa
Söylemesine söyleyecekti
Ama;
Cesareti yoktu,


Sanki;
Kaybolmuş bi hayatta
''Değersiz bir Nefestim''
Der gibi....