Bir Kadın Yaratmak

Bir kadın yaratmak

Bir kadın düşledim
Otobüsün sönük farında
Git,git gelmeyecek arafta
Hayalim yetmezdi cennetine
Bir kadın düşümde
Al yazması miğfer edebiyle
Dağların sisli etekleri
Dalgalanırdı onun süretine
Çatlamış ellerinde obrukları
Hemen oracıkta buğulanırdı
Arşa uzamış yorgun kolları
Yüzünde bin yılların vuslatı
Yaşayan vatandı varlığı
Küçük bir asma sarmış
Ter damlayan alnını
Toprağın sultanıydı
Bir kadın düşündüm
Yalnızlığın tulumbasında
Omuzundan aşağı
Sırlı yazması uçurumdu
Dudakları çamur,
Kaşları sabandı
Sırtında yavrusu
Muradı mahsül almaktı
Eri gideli sınır boylarına
Ne mektup,ne bir postacı
Geride yalnızlığın ılık rüzgarı
Bir kadın düşündüm
Uçsuz bucaksız
Çorak vadide
Yalnızlığı
Harmanlardı