Bir Kavak Fidanı

Bir kavak fidanıydım,dalları göğe hasret
Tazeydim,aşk doluydum,taşıyordum bereket

Her doğan gün tenimi umutla ısıtırken,
Boy attım,sürgün verdim,bahardan daha erken

Belki zamansız açtım,belki de yerim dardı
Ben göğe düşler saldım,köklerim zayıf kaldı

Sarıya dönüverdi övünç duyduğum yaprak,
Haddini aşma dedi,altımda kara toprak

Koynumda beslediğim kurtlar gövdemi yedi,
El verdiğim sarmaşık,tepemi gölgeledi

Anladım ki gün gelir,dost ta düşman olurmuş,
İnandığın doğrular,yalanla son bulurmuş

Heyhat,neye yarar ki,zaman veriyor dersi,
Yaşam zamana yenik,zaman yaşamın tersi

Şimdi karışmak için çürük gövdem toprağa,
Bir rüzgar devirsin der,iki kuru yaprağa

Umutlar tükenince ,biter ömür ey kavak!
Davetsiz değil ecel,sen çağırıyorsun bak !