Bir Kedinin Ölümü

Tepenin tenhasında,bir kan çukurunun içindeydi
Beyaz şarap gibi aklanmıştı teni
Rüzgara gömülmüş,öylece yatıyordu
Tek gözüzünün buçuğundan,magma gibi fışkırıyordu kanı
Sanki gökyüzünün kubbesini kucaklarcasına,açılmıştı
bacakları

Sanki sımsıkı kavramıştı bu acı gerçeği

Artık o ölmeye hazırdı
Bir grup fener ışığı faydasızca titreşti üzerinde
Anlıyamadığı sesler çıkardılar,
Çalıları karıştırdılar,
Sonra gene ışık tükürür gibi yapıştı üzerine
Bütün geçmişi bir çırpıda söküldü
Bu ışığın içinde tüm yoksul hayatı vardı
Işığın en arkasında annesi duruyordu
Islatarak yavrusunun tüylerini yalıyan
Ve şefkatle bir mucizeye bakar gibi bakan,
Annesini ;
Sonra ikiz kardeşlerini gördü
Kuyruğu kopuk kardeşi,tırmığıyla dokunmak için,
Ona patisini uzatmıştı

Ama o anda birden herşey yokoluverdi
Bütün hayalleri karanlığa doğru küçülerek sığıştı
Ağlamaya başladı,
Mehtap,adeta tüylerine tasmalanarak sarıldı
Tüyleri kan kırmızı fosfor gibi parladı
Şimdi kimsesizleşmişti ;
Bacakları bitişerek tümsekleşti
Kulaklarından boynuna kadar bir tebessüm
Yayıldı yüzüne
Bu hayatta yeri kalmamıştı
Kanının üstüne doğru işerken sağırlaştı
Son defa açtı gözünü göğe doğru
Işığın en arkasından , annesi hala ona
bakıyordu...