Bir Kuru Fatiha/Anneme

''seyrederken seni,kendi evimin penceresinden
hep seyretmekle yetindin beni,kendi evinden''

aramızdaki mesafe bir kaç sokak
ne zaman koşmak istesem sana
yalın ayak
yasaktı sanki sarılmak
ne zaman öpmek istesen beni
başka bir çift gözle karşılaşacaktın
evladına sarılamaması bir ananın
sanırım en büyük bedeldir hayatta

yıl 1980
yaşları,on d/ört
sek seklerin bittiği
aşk rüzgarları estiği
ve sana döndüğüm gündü
anneler günü
elimde,sakladığım hediyeyi verecektim
lakin anne,
sokakta oynarken düşen torununa koşunca
beni fark etmedin
elimde hediye
yüzümde hüzün
kara bir perde gibi çekildi yüzün....

aradan nice bayramlar
nice anneler günü geçti
yaptığım yanlış karardan dolayı
beni hiç affetmedin
yine aramızda çucukluğumdaki mesafeler
yine sana hasrettim

bir anneler günü
çaldım dafalca
o tahta kapını
beklerken asma bahçede
dönmeliyim diyordum kendime
dakikalar sonra kapı açıldı
canım babam,bağırdı ilk defa
savaştakiler bile barıştı
al be kadın şu kızı içeri
sanki yıllarca
içimde kanayan yaradan
çıkarıvermişti kanatan hançeri

tuttu anemin kolundan
bak dedi bugün anneler günü
ve kucağındaki bize ne güzel bir hediyedir
yavrusuyla gülü
hıçkırıklara boğuldum
soğuk yüreğindeki
buzlar erimişti
beni ve yavrumu affetmişti.

nihayet kavuşmuştum
sevginin hasıyla buluşmuştum
lakin seni sevmeye yetmedi bu ömür
vaden kısaldıkça
uzuyordu yine içimde vuslat
ne zaman doğdum,ne zaman büyüdüm
ne zaman öldüm seninle
yalandı sanki tüm hakikat


çocukluğumda ona hiç şımaramadım
buluşup kavuşamadım
bu eksiklik
eziklik
yarım kalan bir çocukluk
varlık içinde yokluk
med_cezir defalarca
sırtımda koca bir kanca....

bugün yine anneler günü
elimde saklıyorum kurumuş o gülü
ağlıyorum hıçkıra hıçkıra
bu aile mezarlığında
bilmiyorum ki yetecek mi
zemheriden titrek dudaklarımdan dökülen
bir kuru özür,bir kuru fatiha