Bir Öykünün Tırabzanından Bakınca

şimdi kışın bu abulut havasına
bir de apolitik düşünümü eklersen
işgali biter dünyada siyahın/beyazın

hayal paletin özgün renklerinde
bir mai boyar özgürlüğü
ve huzuru yeşil

senertesi kurulmuş zembereğinde
dünyamda bir boşluk
ve kendi diyarının kayıp adamı olmanın
hiç bitmeyecek adımlarını atıyorum


kimsenin suçu değil bize olanlar
yaşam için kuramadığımız dengenin
pruva yasındayız
her yaşanan gölge yitecek bir köşede
zamanın içimizde bıraktığı buruklukla

bırak geçmiş ve yaşananlar
kaldığı yerde bekleyedursun
günün iki yakasına kurulan
kızıl devinimi bu dünyanın

nice öykülerimize gizlenip
güne değmeden yaşayan
kayıp zaman tümceleridir
şiir zannıyla okunan


bazen insanın kendine kaçak olduğu
kendi ekseninde yitip giden fraktallar çizdiği
boşa bir çaba gibi görülebilir
bazen zaman güç yetiremediği
bir anın zerresidir
sizi alıp götüren
ki o bile farkında değildir

/aşığa sorulduğunda hayatın kendisi bu
dıştan bakıldığında yaşamak mı bu/

ister içten-dışa isterse tersi
debdebeli bir kaderin ağlarında
yitip gider tutunmalarımız

yarin bir bakışına ölenler kadar
ona göz ucuyla bile dokunmayanlar vardır
şaşası giz öykülerde kalanlar gibi
ona öykünenlerinde de öldüğü
bir dünyaydı bu

her ne yaşanırsa yaşansın aramızda
buradan gülen gözlerle giderken bile
anacağım en büyük acılarla mutluluklar
beraber yaşadıklarımızdı


02şubat12/istanbul