Bir Şairin Son Şiiri

Çocukluğum kaçak tren güzergahlarında geçti
Vagon değiştirirken biletçinin gürültüsünden korkardım
İnsanlar acımasızdı sanki hepsinin cebinde
gidiş dönüş bileti öyle afallamaları yok mu
Kapı dışarı olsam, saniye geç kalsam yanına
vicdanım sızlar , gözlerim dolardı ...

Genelde şansım yaver gider
cep delik cepken delik varırdım yanına
geç kalmadım değil mi sorusuna
ben erken geldim cevabı hep mağrur
korkardım bir çay içmekten seninle
bir kafede oturmaktan ...

Genelde parkın bankları kalırdı bize
Evine de yürüyerek bırakırdım
otobüslerim vardı her durakta
ama kalabalıktı , sevmezdim...

Sonra olan oldu , birileri bizi buldu...
Tanrı sana olan sevgime kızdı ,
Darıldı bana küstü ...

O zamanlar sende yoksun
Hasretim uykuya
tütün doldurmuşum cebime
cebimde üç beş bozuk var bugün
binmiyorum trene
zaten son tren , gece karanlık
biletçiye sövüyorum,
raylara biram dökülüyor
ağlıyorum ...

Çok zaman geçti
bir işe girdim, işçileri gördüm..
Emeği , nasırlı ellerde ekmeği
Bir kitap okudum , darağacında üç fidan ...
Denizleri gördüm , maviyi
Şiir yazdım , ama hep acı
Eylemlere katıldım bir akşam üstü
bir de baktım ki
insanları gördüm...

Bizim hiç sevincimiz olmamış seninle...
Yaşamakta istemedim ,
Hem sevincin şiiri mi olur
Sevinç kapitalist işi
biz isyan derken , direniş derken
özgürlük derken
ölüme yürümek isterdim seninle...

V/e

Son bir defa, ahmet arifin
hani kurşun sıksan geçmez geceden
demesini isterdim...
Sonra göz göze gelip gülümsemek...

Gülmek devrimci bir eylemdir çünkü ,
seni sevmek gibi...


Hoşçakal bir şairin son şiiri
bir işçinin emeği
bir denizin mavisi
bir ahmetin gecesi
Hoşçakal ...